Allah Cömertleri Sever

Cömertlik, istenmeden önce vermektir. Verdiğinde başa kakmayı, karşı tarafı minnet altına sokmayı terk etmektir. Vermede acele etmek, verdiğini az bulmak ve gizlemektir.

Bundan da öte cömertlik, son derece hayâlı bir şekilde nefsini, ruhunu ve malını Allah için halka feda etmektir.

Cömertlik, Müslümanların yüzünde isteme zilletini görmekten hoşlanmayıp, onları bu zillete düşürmeden ihtiyaçlarını kendilerine ulaştırmaktır.

İnsanların elindeki maldan gözünü ve gönlünü çekmek, onlara kendi malından bolca iyilikte bulunmaktan ve kanaate sarılmaktan daha büyük bir ahlâktır.


İlâhî takdire rıza göstermek, insanlara iyilik ahlâkından daha büyüktür.

Bütün bunlardan daha büyük olan ise, insanlara hikmetle yani doğru ilim, isabetli görüş, faydalı söz ve güzel ahlâkla cömertlik ve iyilik yapmaktır.


Tahir bin Muhammed el-İsferânî Hazretlerine, “Cömertlik nedir?”, diye sorulmuştu. Mübarek cevaben buyurdu ki: “3-5 parça mal vermek cömertlik değildir. Asıl cömertlik, çok verdiği halde, en az verenin kendisi olduğunu düşünmektir. Verdiği mal karşılığında teşekkür ve iltifat bekleyen de cömert değildir.”

Yine Mevlana Hazretlerinin üstadı Allah-ü Teâlâ Hazretlerinin en müstesna dostlarından olan Muhammed Şemseddin Tebrizi Hazretlerine, cömertlikten sordular.

Şems-i Tebrizi Hazretleri şöyle buyurdular:

“4 çeşit cömertlik vardır:

Mal cömertliği: Zühd sahiplerine mahsustur. Onlar malı verir, marifeti alırlar.

Beden cömertliği: Müctehid âlimlere mahsustur. Onlar Allah Teâlâ'nın yolunda, ilim uğrunda vücutlarını harcarlar ve hidayeti alırlar. İnsanlara hidayet rehberi olurlar.

Can cömertliği: Şehitlere mahsustur. Onlar da canlarını vererek Cennet’i alırlar.

Kalp cömertliği: Ariflere mahsustur. Onlar da gönüllerini vererek muhabbeti alırlar.”

Lamelif Dergisi