H i C R E T

[CUMHUR]

Peygamberimiz Hz. Muhammed’in, Mekke’den Medine’ye hicreti ve burada kurulan İslam devleti ile taçlaşan, hicret ibadetinin önemi daha sonraları takvimleştirilerek sanki sadece Hz. Peygambere mahsus bir amelmiş görüntüsüne dönüşmüştür.
Oysa Kıyamete kadar Kur’an’a muhatap tüm Müslümanların bireysel ve toplumsal olarak yeri ve zamanı geldiğinde uyacakları bir ibadet olan Hicret’in, geçmiş peygamberler dönemindeki yansımalarına da bakmak, o hicret ve sonuçlarından dersler çıkarmak gerekmektedir.
Bu sebeple bu yazımızda, Peygamberimizin Mekke’den Medine’ye hicreti münasebeti ile geçmiş peygamberlerden Hz. Muhammed’e kadar olan hicretlere göz atacak onlardan dersler çıkarmaya çalışacağız.

Istılahi manada Hicret

Rağıb İsfehani, el-Mufredat Fi garibi’l-Kuran adlı eserinin Hicret maddesinde şöyle tarif yapmaktadır. “Hicret” kişinin başkasını el ve dil veya kalben terk etmesidir. Istılahi olarak Hicret: Peygamberimiz Hz. Muhammed’in @ Mekke’den Medine’ye göç etmesidir.
Ancak Hicreti bir diyardan bir başka diyara; iş bulmak, rızık kazanmak veya daha iyi yaşama sahip olmak için yapılan bir yer değiştirme “Göç” hareketi olarak algılamamak gerekmektedir. Dini manada, Istılahi olarak Hicret; dine uygun yaşam şartlarının bulunmadığı bir yerden, bu şartların sağlanacağı ya da sağlandığı yere göç etme hareketidir. Yani tamamen dini Saikler ile hareket etmek gerekmektedir. Bu hareketin içinde rızık kazanma ve daha iyi yaşama şartları bulunsa da asıl olan serbest bir dini yaşam şartları sağlanmasıdır. Bu sebeple Müslüman olan her birey, yeterli şartlar oluştuğunda hicret etmekle; dini yaşamını gerçekleştireceği bir yere göç etmekle mükellef kılınmıştır.
“İman edip de hicret edenler, Allah yolunda mallarıyla, canlarıyla cihad edenler ve (muhacirleri) barındırıp yardım edenler var ya, işte onların bir kısmı diğer bir kısmının dostlarıdır. İman edip de hicret etmeyenlere gelince, onlar hicret edinceye kadar size onların mirasından hiçbir pay yoktur.” Enfal’72