Ey lütfü Yezdan

[mehtap]

Ey lütfü Yezdan,
Büyük bir gemiyim, büyük okyanuslara açılmak için fırtınaların dinmesini bekliyorum.
Fırtınaların dinmesini beklerken ey ulu sultanım, ince bir iple iskeleye bağlıyım.
Aslında bu iskeleye ince bir iple değil kalın bir halatla bağlıydım. Fakat fırtınalar ese ese, dalgalar vura vura tek tek kopardı bütün iplerimi. Şimdi bir sicim kaldı beni iskeleye bağlayan. Eğer o da koparsa gemi ya kıyıya vurur parçalanır ya da denizlere sürüklenir, dev dalgalar arasında kaybolup gider.
Yazık olur bu beden gemisine ey Allah’ım. Bu gemiye sahip olmak, bu gemiyi bu güne kadar muhafaza etmek elbette ki kolay olmadı. Bu gemiyi bu güne kadar siz yaşattınız Allah’ım. Bu gün ise güya onun kaptanı olan bu aciz kulun ve onun zalim nefsi onu idare ediyor. Oysa bu aciz kulun bu zalim nefsiyle onu sağlam iplerle iskeleye bağlayan halatlara sahip çıkamadığından hepsi koptu sadece bir ince ip kaldı.
Ey Allah’ım, eğer o ince ip de koparsa ne olur bu zavallının hali?
Koparma o ince ipi Allah’ım.
Sen istersen o ince ipi önce kalınlaştırır sonra da biri bin ederek bir urgan ve o urganı da kalınlaştırarak bir halat yaparsın.
Ne olursun yüce sultanım, hata benimdir af senindir.
İhmal benimdir, muhafaza senindir,
Gaflet benimdir, dikkat senindir.
Nefsine yenilen benim, ama ben seninim,
Zamana yenilen benim, ama zaman senindir,
Kenara kıyıya, köşeye sığınan benim, okyanuslar meydanlar ovalar seninidir.
Ben zavallıyım, sen âlisin,
Ben zararlıyım, sen telafi edicisin.
Ben zayıfım, sen kaviyi mutlaksın.
Ne olur Allah’ım, bu beden gemisinin iplerini, bilhassa bu fırtınalı zamanda, iskeleye çok sayıda kuvvetli iplerle bağla.
Eğer bir gün fırtına dinip bu limandan açık denizlere sefer etme zamanı gelirse bu beden gemisini kazasız belasız menzile yetiştirmeyi nasip et Allah’ım.
Bu hayat okyanus, gemiler çoktur,
Hepsi yüzer gider normal hız ile.
Aslında ölüm diye bir şey yoktur,
Herkes göçüp gider en son menzile.