Ramazan Anıları

Allah’ın lütfu

Geçen yıl Ramazan ayında öğrenci arkadaşlarla birlikte iftar yaptık. İftarda, derslerine yardımcı olduğumuz liseli arkadaşlarımız da vardı. Teravih vakti geldi.

Ama o gün her gün gittiğimiz camiye değil de başka bir camiye gidiyorduk. Benim içimde bir sıkıntı vardı. Arkadaşlar birkaç gece bizde sahur için kalacaklardı. Ama evde bir sahura yetecek kadar erzak vardı. O günlerde ekonomik durumumuz pek de iyi değildi... Teravih namazında Allah (cc)’a işlerimize yardım etmesi için dua ettim. Teravih çıkışında cami kapısının önünde diğer arkadaşların çıkmasını bekliyorum. Bir adam yanıma yaklaştı ve ‘Siz öğrenci misiniz evladım?’ dedi. Ben de “evet” dedim. Beni kenara çekti ve dedi ki: “Ben Ramazan’ın başından beri sizin gibi öğrencilere yardımcı olmak için hep teravih çıkışı burada beklerim, birileri rast gelir diye. Sonunda size rastladım. Size Ramazan için erzak yardımı yapmak istiyorum. Lütfen beni kırmayın.” dedi. Ben olduğum yerde donakaldım ve içimden Allah’a şükrediyordum. “Olur” mahiyetinde kafamı salladım. Amca ertesi gün Ramazan’ın sonuna kadar yetecek erzak getirdi. Bir de evine iftara davet etti. O günü hiç unutamam. Bu Allah’ın bir lütfu diye düşünüyorum. Carullah Gümüş, Ankara

İyilik yap; ama tam olsun!

Üniversite 2. sınıfta okurken derslerine yardımcı olduğumuz bir öğrencinin babası bizi iftara davet etmişti. Komşumuz, hanımı rahatsız olduğu için bize lokantada iftar yaptıracağını söyledi.

İftarda biz epey bir yemiş olacağız ki adam bize, “Gençler siz böyle yerseniz hayata atıldığınızda ayın sonunu getiremezsiniz!” demez mi? Biz tabii çok bozulduk. Komşu amca yemek sonunda bize tatlı yememiz için çok ısrar etti; ama bu sözden sonra tabii ki tatlıyı yiyemezdik. İsmail Akalın



Tulumbalı iftar

Geçen yıl öğrenci evinde iftar yapacaktık. Bir önceki günden yemekler vardı, o yüzden yemek yapmamıştık. İftar vakti gelmişti, oruçlarımızı açmıştık. Çorbamızı içtik daha sonra yemeklere geçmiştik ki hepsi bozulmuş! E; ama biz hâlâ doymamıştık! O gün de tulumba tatlısı almıştık, bir tek o vardı yiyebileceğimiz. Biz de pideyi tulumba tatlısının şerbetine banarak yemiştik. Ama öyle güzel olmuştu ki hem gülüyor hem yiyorduk. O tadı hiç unutamıyorum ve geçen seneyi çok özlüyorum. Bizleri hemen hemen her gün evlerine iftara alan ablalarımıza çok teşekkür ediyorum. Allah onlardan razı olsun.
Zehra Şen


Sen, seni sahipsiz mi sanırsın!

Geçen yıl Ramazan’ın 13. günüydü. İkindiden sonra bir arkadaşım aradı, Bornova’da fakir ailelerin yaşadığı bir mahalleye topluca iftar yemeği götüreceklerini, benim de yapabileceğim bir şey olup olmadığını sordu.

Ben de, “Şu saatten sonra özel bir şey yetiştiremem; ama ev için yaptığım tüm yemekleri verebilirim.” dedim. Tamam dedi. Hemen pilavı da yaptım ve beklemeye başladım. Arkadaş iftara yarım saat kala geldi ve yemeği, pilavı ve tatlıyı alıp gitti. Ben de bir yandan çay demledim, bir yandan da kahvaltılık hazırlamaya başladım. Eşim geldi, durumu izah ettim. Sağ olsun “İyi yapmışsın hanım, ne verirsen elinle, o gelir seninle!” dedi. İftara 8-10 dakika kalmıştı. Zilimiz çaldı. Bir de ne göreyim, annemle babam ellerinde tencerelerle kapıdalar. İşin bizi hayrete düşüren en güzel yanı da neydi biliyor musunuz? Gönderdiğimiz yemeklerin tıpa tıp aynısını Rabb’im annemin elleriyle yaptırıp bize göndermişti. Eşimle göz göze geldik. Bunun bir tesadüf olmadığını, Yüce Yaradan’ımızın lütuf sağanağıyla sırılsıklam ıslandığımızı anlayarak O’na şükrettik.

Nesrin Güven


Alıntı-Zaman


Arkadaşlar çok hoşuma gitti bu anılar,paylaşmak istedim.Bide hemen hepsinde vurgulanan birşey var ki çok önemli bence ,iftar sofralarımızı misafirsiz bırakmamak.Özellikle öğrenci kardeşlerimize ve ihtiyaç sahiplerine bir faydamız dokunursa ne mutlu bize,Ramazanı ihya ettik demektir.

[CUMHUR]

paylaşım için teşekkürler yağmur kardeşim şu zaman malum işsizlik aldı başını gidiyor duracagıda yok komşularımızı her zaman ama bu güzel ramazanda dahada kollamalıyız.......selamün aleyküm...