Zekâtı Gönül Hoşluğuyla Vermek

[mehtap]

Cenâb-ı Hak buyuruyor:

“(Ey peygamber!) Onların mallarından sadaka al; bununla onları (günâhlardan) temizlersin, onları arıtıp yüceltirsin! Ve onlar için duâ et! Çünkü senin duân, onlar için sükûnettir (huzûr kaynağıdır).” (Tevbe, 103)


Rasûlullah (sav) buyurdular:

“Namaz kıldığı hâlde zekât vermeyen kimsenin namazı (nın hayrı) yoktur!” (Münâvî, Künûzü’l-Hakâik, s. 143)


Allah Rasûlü’nün yakınlarından bir kadın, kız çocuğunu yanına alarak Efendimiz’i ziyarete gitmişti.

Kızının kolunda, iki tane ve kalınca altın bilezik vardı. Rasûlullah (sav) kadına:

“–Bunun zekâtını veriyor musun?” diye sordu.

“–Hayır.” dedi. Rasûlullah (sav):

“–Allâh’ın kıyâmet günü, onların yerine sana ateşten iki bilezik takması hoşuna gider mi?” buyurdu.

Kadın hemen onları çıkarıp infâk etmesi için Rasûlullah (sav) Efendimiz’e uzattı ve:

“–Bunlar Allah Rasûlü’ne âittir (dilediğiniz gibi infâk edin)!” dedi. (Ebû Dâvûd, Zekât, 4/1563


Kısa Günün Kârı

Asr-ı Saâdet toplumu, zekâta çok ehemmiyet verirdi. zekâtı gönül hoşluğuyla verirlerdi.