Vasiyet

[kemal864]

Köyün en zenginiydi.
Kısa bir süre önce dünyadaki en değerli varlığı eşini kaybetmişti.
Çoluk çocuğu olmadığı için servetini ne yapacağını herkes merak ediyordu.

Eşinin acısına artık dayanamıyor, kendi ecelinin de yaklaştığını hissediyordu.

Sonunda servetini kime bırakacağını vasiyet etti.
Bu şimdiye kadar görülmemiş, çok garip bir vasiyetti.
Öldükten sonra mezarında kendisiyle birlikte yatacak olan kişiye servetini bırakacaktı.

Hiç kimse böyle bir şekilde servete konmak istemiyordu.
Ölü birisisiyle mezarlıkta bir akşam yatmak kolay değildi.

Adam öldükten sonra bir hamal ortaya çıktı ve adamla birlikte mezar çukurunda bir gece kalmayı kabul etti.
“Ne olursa olsun her karanlık ve korkunç bir gecenin aydınlık ve berrak bir sabahı vardır” diye düşünmüştü.

Bu adam köyün en fakiriydi. Hiç toprağı yoktu.
Geçimini sırtındaki küfe ve iple karşılıyordu.
Onun için ha fakir olarak yaşamışsın ha da ölmüşsün ne fark ederdi?

O akşam ölünün yanında yattı.
Gece yarısına doğru iki melek ölünün üzerinde göründüler ve konuşmaya başladılar:

“Bu ölünün hesabını nasıl olsa sonra da görürüz.
Şimdi şu diri olan kula birtakım sorular soralım bakalım; onu bir hesaba çekelim.”

Zavallı adamın ödü patladı. Melekler adamı sorgulamaya başladılar.

“Küfeyi hangi parayla aldın?”

“Küfeyi satın aldığın para helal miydi?”

“Küfeyi satan kişiyi araştırdın mı? Belki de çaldığı bir küfeydi.”

“İpi nereden aldın? Kaç paraya aldın? İpin parasını hangi yollardan kazandın?”

Bu şekilde sabaha kadar sorgulandı. Adam neredeyse korkudan ölecekti.

Sabahleyin mezarlığa gelen köylüler, adamın yaşadığını gördüler.
Ve onu cesaretinden dolayı kutlayarak, zengin olduğu müjdesini verdiler;
ancak adam serveti reddederek şöyle söyledi:

“İstemem, ben basit bir küfeyle ipin hesabını sabaha kadar ancak verebildim.

O kadar servetin hesabını asla veremem.”