Seslenmek

[kemal864]

Hintli bir ermiş öğrencileri ile gezinirken Ganj nehri

kenarında birbirlerine öfke içinde bağıran bir aile görmüş.

Öğrencilerine dönüp "insanlar neden birbirlerine öfke ile bağırırlar?" diye sormuş.

Öğrencilerden biri "çünkü sükûnetimizi kaybederiz" deyince ermiş "ama

öfkelendiğimiz insan yanı başımızdayken neden bağırırız?

O kişiye söylemek istediklerimizi daha alçak bir ses tonu ile de aktarabilecekken

niye bağırırız?" diye tekrar sormuş.


Öğrencilerden ses çıkmayınca anlatmaya başlamış: "İki insan birbirine

öfkelendiği zaman, kalpleri birbirinden uzaklaşır.

Bu uzak mesafeden birbirlerinin kalplerine seslerini duyurabilmek için bağırmak

zorunda kalırlar.

Ne kadar çok öfkelenirlerse,

arada açılan mesafeyi kapatabilmek için o kadar çok bağırmaları gerekir."



Peki, iki insan birbirini sevdiğinde ne olur?

Birbirlerine bağırmak yerine sakince konuşurlar,

çünkü kalpleri birbirine yakındır, arada mesafe ya yoktur ya da çok azdır.

Peki, iki insan birbirini daha da fazla severse ne olur? Artık konuşmazlar, sadece fısıldaşırlar çünkü kalpleri birbirlerine daha da yakınlaşmıştır.

Artık bir süre sonra konuşmalarına bile gerek kalmaz,

sadece birbirlerine bakmaları yeterli olur.

İşte birbirini gerçek anlamda seven iki insanın yakınlığı böyle bir şeydir.


Daha sonra ermiş öğrencilerine bakarak şöyle devam etmiş: "Bu nedenle

tartıştığınız zaman kalplerinizin arasına mesafe girmesine izin vermeyin.

Aranıza mesafe koyacak sözcüklerden uzak durun.

Aksi takdirde mesafenin arttığı öyle bir gün gelir ki, geriye dönüp birbirinize

yakınlaşacak yolu bulamayabilirsiniz.”